هر کسی در پی گم گـشتۀ ما می گردد           دل جدا می رود و دیـده جـدا می گردد

بر سر راه چو فطرس به حریم کرمش           دل هر جـائی ما در همه جـا می گردد

بــر لـب تـشـنـۀ او مـوج زنـد آب بـقـا           خضر هم در پی این آب بقـا می گردد

ای گـل گـلـشـن این عـالم ایجاد حسین           خلق را رحمت تو عـقده گشا می گردد

به دعای عرفاتت که چو لب بـاز کنی           خار و خاشاک همی دست دعا می گردد

ای کریمی که ز سرشاری بحر کرمت           پـیـک جـود تو به دنـبال گـدا می گردد

دل که برسلطنت کون ومکان راضی نیست              به غـبــار سر کوی تو رضا می گردد

باده نوشان همه را مژده که از میلادت           در میـخـانـه احـسـان تـو وا می گـردد